.

Zaparkowałam obok wejścia do fabryki.
-No demonie...

Zdrzemnal się na tylnym siedzeniu. Już dawno mógł uciec... Ale chciał wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi.
Cały tył samochodu był w jego krwi.

Otworzyłam tylne drzwi..
-Wstawaj!-krzyknęłam. Gdy i to nie podziałało uderzyłam go w twarz

Otworzył oczy.
- Ałć! - zasłonił policzek. - Co z ciebie za męska bokserka?!

Uniosłam brwi.
-Wygadany, co?

Starł poraża kolejny krew z ust... Krwawienie z rany ustało, jednak krew stale napływała do jego ust. Wiedział że jak tak dalej pójdzie to się wykrwawi.
Wyszedł z auta i odsunął się na kilka kroków od dziewczyny...

-Idziesz ze mną!-warknęłam. Pociągnęłam go w kierunku fabryki.
-Solange!
-Jess.

Dał jej się ciągnąć.
To ni ma sensu...

Czarnowłosy chłopak spojrzał na demona.
-Po co go tutaj ściągnęłaś?
-To syn Lucyfera-prychnęłam-Zakładam, że może znać kilka istotnych informacji.

- Nie jestem synem Lucyfera - warknął. Zaczął kaszleć krwią...

Jess obserwował go z zainteresowaniem.
Małe drzwi od składziku się otworzyły. Wyszła za nich wysoka kobieta z rudymi włosami i zielonymi oczami.
-Wystarczy kilka kołków, trochę wody święconej...-zaczęła.
-To nie wampir!-przerwałam jej w pół słowa zirytowana.

- Prędzej mi chrzest odstawicie niż ta woda cokolwiek zrobi - westchnął. - Ja pieprze, kiedy do was dotrze że nie jestem już demonem!?
Cały się trząsł, a głoś mu drżał.
Mist...

-Kiedy cię zabiją-prychnął Ash.
Odwróciłam się w stronę chłopaka, który właśnie teraz posłał mi cyniczny uśmiech.
-Czego tu chcesz?

Ta koszula nadaje się tylko do wyrzucenia...
Trzymał rękaw przy ustach, by nie połykać krwi, tylko by wsiąkała w koszulę...
Niedobrze...

-Wy to jesteście naprawdę głupi. Solange, Adrianno, pozwólcie...-wyjął z kieszeni kryształ i dotknął nim czoła demona. Wszystkie rany na jego ciele zniknęły.
Zrobiłam oburzoną minę.
-To jakiś spisek?!

Drgnął gwałtownie, wlepiając czerwone ślepia w chłopaka.
Przełknął resztki krwi i odsunął rękaw od twarzy.

-Słuchaj, Sol... Ja cię naprawdę szanuję, ale czasami jesteś strasznie głupia.
Prychnęłam.
-Od kiedy z ciebie taki znawca?-wywarczałam.

Zamilkł... tylko obserwował. Zastrzygł uszami odruchowo i oblizał wargi z krwi.
Ohydztwo.

-A ty się nie odzywasz!-krzyknęłam na demona.-Nie jestem wariatką widziałam co potrafisz.

Wytknął na nią język.
Fanatyczka.

-Ależ Solange, my ci wierzymy-stwierdził Ash.-Ostatnio jesteś trochę przemęczona i nadgorliwa. Weźmiemy go, wyciągniemy jakieś informacje i zabijemy, jak wszystkich.
Pokręciłam głową.
-Moje przemęczenie nic do tego nie ma! Jeżeli on jest synem Lucyfera może zrobić wszystko!

Podniósł rękę do góry jak dziecko w szkole.
- Mogę już stąd iść? - uniósł brew. - Jestem spóźniony. Wywalą mnie z pracy.

-Nie!-wrzasnęliśmy w tym samym momencie.
-Jess! Powiedz Ash'owi, żeby mi zostawił tą sprawę!
-Jess! Powiedz Solange, że jest przemęczona i wygaduje bzdury!
Zmierzyliśmy się wściekłymi spojrzeniami.

Uderzył się dłonią w czoło.
Zabierz mnie stąd Mist. Tu są wariaci!

-DOSYĆ!-krzyknęła Adrianna waląc pięścią w ścianę.-Zapominacie o demonie.
Jess kiwnął głową i podszedł do wybryku natury.
-Masz coś na swoje usprawiedliwienie?

- Eeee... co? - zamrugał parę razy.

-On zabił rodziców Shantie, rozwalił jej dom, pewnie chciał porwać jej duszę, a teraz udaje niewinnego!-krzyknęłam już całkiem wściekła.-Zabijcie go!
-Przestań wyciągać pochopne wnioski-mruknął Ash.
-A TY SIĘ NIE ODZYWAJ!

- Mówiłem że fanatyczka - wskazał na nia palcem zakończonym pazurem. - Ją powinniście gdzieś zamknąć.
Rozejrzał się po pomieszczeniu na czymś na czym mógłby usiąść.

-Trzymajcie mnie, bo zaraz zwariuję!-krzyknęłam ciężko opadając na pobliską skrzynkę. -Zwykle demony zabijacie bez zmrużenia oka...
-Te, które nas atakują-przypomniał  mi Ash.
-Super! Gdyby ten chciałby mi odebrać duszę nawet byście nie zareagowali!

- Nie żywię się ludzkimi duszami - powiedział oschle.
Tsa. A potem się dziwię czemu jeżdżę na takim głodzie.

-Ta! Jasne-prychnęłam.
-Może ucieszy cię jedno?-spytał Jess.-Stowarzyszenie ma już część przepowiedni.
-A drugą część ma ten demon!-wrzasnęłam, zła że mnie nie rozumieją.

- Hę? Ja? Że co?

-Trzymajcie mnie, bo zaraz go zamorduję!

Uniósł ręce do góry w geście.
- To że nie orientuje się w temacie nie znaczy że musi tu dojść do morderstwa! O jaką przepowiednię wam chodzi?

-Więc...
-NIC MU NIE MÓW!-krzyknęłam rzucając się na Ash'a i przy okazji powalając go na ziemię.

Wystraszył się lekko jej nagłą reakcją. Odskoczył odruchowo w tył bardzo wysoko na stos skrzynek... normalny człowiek by tak nie wskoczył.

-Ej! Wiem, że na mnie lecisz, ale opanuj wodze emocji.
Rzuciłam mu tylko pogardliwe spojrzenie.
-Chcesz wszystko wygadać demonowi!

Usiadł skrzyżnie na skrzynkach i obserwował ich.
- Kroi się love story.

Cała poczerwieniałam ze złości.
-Dwoje facetów się ze mnie nabija!

Wyciągnłą rękę przed siebie... została do połowy... "ucięta". Połowa wraz z dłonią zniknęła. Po chwili cofnłą rękę, a w dłoni trzymał paczkę czipsów.
- Zgłodniałem - usprawiedliwił się.
Czesto chował przedmioty i jedzenie w swojej skrytce która umieścił w tzw. pustce.

-Dosyć tej maskarady!-warknęłam.
Podniosłam się z podłogi i ruszyłam w kierunku demona.
-Słuchaj, ty pomiocie szatana! Ukrywasz przed nami całą prawdę, mordujesz rodziców mojej przyjaciółki, robisz ze mnie wariatkę! Nie wybaczę ci tego!

Westchnął... Odłożył paczkę i zeskoczył ze skrzynek na dół.
- Nie kłamię - jego twarz stała się poważna. - Nie mam ani jednego powodu by zabijac ludzi. Nie daje mi to żadnej przyjemności. Tym bardziej nie kręci mnie mordowanie niewinnych, tak jak ciebie.

-Nie morduję niewinnych! Ja zabijam demony, a wszystkie demony są winne!-wydarłam się.

- Nie musisz krzyczeć - stulił uszy. - Nie mam problemów ze słuchem.

-EJŻE! Uspokójmy się-wtrącił Ash.
-Ja go naprawdę zaraz uduszę...

- Posłuchaj swojego kochasia - mruknął. - Możemy skończyć te szopkę? Znów spoźniłem się do pracy. Przez ciebie.

-Demony nie mają pracy!-krzyknęłam-I nie mam żadnego kochasia, wynaturzony idioto!

- Wiem że się obijam, ale jeszcze mnie nie zwolnili!

-TY JESTEŚ JAKIŚ CHORY PSYCHICZNIE!

- To moja wina że szef mnie nie lubi?!

Złapałam się za serce, jakbym miała zaraz dostać zawału.

- Dlaczego ty jesteś taka uparta?! - warknął. - Mówiłem ci, że nie jestem już pełnoprawnym demonem!  Straciłem prawie całą moc i zostałem uwięziony w ludzkiej formie! Nie dociera to do ciebie?!

-ALE TY MASZ ROGI! I USZY!

// Ale żeście siem rozpisały siem XD//

// Nje mam rogów tak btw xD uznam że tego nie napisałaś xD rogi mam  tylko w postaci demona xD //
Stulił uszy niczym zganiony szczeniak.
- No i? A ty jesteś płaska.

-Ja noszę miseczkę C!-warknęłam. -O CZYM JA WŁAŚNIE GADAM?!
Straciłam już resztki cierpliwości.

// Rozjebałaś system xD //
- Łał. A teraz juz wszyscy o tym wiedzą, decho.

Adrianna uniosła brwi.
-Masz taki sam rozmiar jak ja. A nosisz z drutami czy sportowe?
-Ja? Zwykle z drutami, ale...
-Ej!-przerwał nam Jess.-Czy to jest teraz istotne?
-Ja tam wiem jakie mają rozmiary.-stwierdził Ash.
Ja i Adrianna pacnęłyśmy go w głowę.
-Jasne.

Zniknął im z oczu... pojawił się przy wyjściu.
- To ja już się ulotnie.

// LOL u was lepsza akcja//

// Z Dashim zawsze ciekawiej xD //

//XDXDXD//

//Bo jest zbokiem? xD//
-IDIOTA!-wrzasnęłam na całe gardło.

- Na razie! - wyszedł na zewnątrz, ale stał chwile przy drzwiach.

Westchnęłam.
-No nic-powiedziała Adrianna.-Chcesz iść z nami usłyszeć przepowiednię?
Nagle z mojej kieszeni usłyszałam Mettallica-one.
Odebrałam telefon.
-Solange? Gdzie jesteś?! Mark jest w szpitalu!
-Tiffany? Już jadę.
Rozłączyłam się.
-Przepraszam was.

Z.t

z.t

Tak trudno zrozumieć ten świat. Właściwie.. Dlaczego ja tu jestem? Po co żyję?
Czarne włosy rozwiewał jej wiatr, a oczy błyszczały w mroku okrywającym całą fabrykę. Stawiała bose stopy ostrożnie na ziemi, nie chcąc skaleczyć się o szkło. Buty trzymała w dłoni. Miała na sobie krótkie, szare, poprzecierane spodenki i koszulkę na ramiączka. Krzyż zwisał jej z szyi.
Rozejrzała się wokół. Lubiła takie miejsca. Zawsze było tu cicho i spokojnie.

Chciał dowiedzieć się czegoś o tej całej przepowiedni... więc wrócił tutaj... ale nikogo nie było.

Szła sobie po prostu przez największą salę, gdzie stały maszyny..
- Czy chcesz.. Czy chcesz.. pod drzewem skryć się.. Gdzie ukochany położył swą kochaną do snu.. Dziwnie się tutaj działo.. I tyle osób umarło.. Przy tym drzewie wisielców. - cicho śpiewała.

Pomyślał że wejdzie głębiej by się rozejrzeć... i wtedy usłyszał głos.

// Och jaka poezja XD //

- Czy chcesz.. Czy chcesz.. pod drzewem skryć się? Tam tyle łez wylanych przez nią.. Dziwnie się tutaj działo.. I tyle osób umarło.. Przy tym drzewie wisielców.. - nuciła dalej.
Wskoczyła na platformę jednej z machin..

Burczenie jego brzucha zagłuszyło mu śpiew.
- Ugh... wiedziałem ze paczka rodzynek w czekoladzie nie wystarczy.

Usłyszała czyiś głos. Sapnęła przestraszona, zeskoczyła z platformy i pognała do innego pomieszczenia.

- Huh?
Wskoczył na metalową konstrukcje przy dachu i rozejrzał się... ujrzał biegnącą postać.

Wpadła do jakiegoś pomieszczenia i zatrzasnęła drzwi zaciągając zasuwę..

Przeszedł po konstrukcji do dziury w dachu7 i wyskoczył na zewnątrz... znalazł kolejną dziurę, która prowadziła do pomieszczenia, w ktorym ktoś się zamknła. Wskoczył do środka.

Trzymała klamkę od drzwi i przykładała ucho do nich.. Nie wiedziała, że ktoś tu wszedł.. Nasłuchiwała..

Zeskoczył na ziemię...
- Co robisz? - wyprostował się.

Krzyknęła przestraszona odwracając się do niego i uderzając plecami o drzwi.. Patrzyła na niego szeroko otwartymi, fioletowymi ślepiami. Drżała, przestraszył ją.

- Ej, nie bój się! - powiedział szybko.

Oddychała szybko.. Musiała się uspokoić..

- Nie chciałem... - wpatrywał się w jej twarz. - Cię... wystraszyć...

W końcu się otrząsnęła..
- Nic się nie stało. - odezwała się swoim spokojnym głosem, lekko drżącym. - Nie spodziewałam się, że tu kogoś spotkam..

Podszedł bliżej do niej...
- Kogoś mi przypominasz... jak się nazywasz...?

- Huh? - zmarszczyła brwi. - Mam na imię Saphira.

- Saphira... - powtórzył jej imię.
Zdziwiło go to, że nie zareagowała na jego wygląd... na jego uszy i oczy. I paznokcie.

- A Ty? Jak Ci na imię? - spytała cichutko.

- Tadashi.

- Ta..Dashi.. - wyszeptała.
Przyjrzała mu się dokładnie.
- Co tu robisz tak sam? Nie boisz się?

Nie wiedział dlaczego, ale... bardzo go zaintrygowała...
- Dlaczego mam sie bać...? - spytał cicho.

- Po okolicy mogą się szwendać wrodzy ludzie. - powiedziała przypatrując mu się.

- A ty się nie boisz?

- Nie. - wyszeptała cicho.

Czuł że ona nie jest zwykłym człowiekiem...
- A mnie się nie boisz?

- A czemu miałabym się bać demona? - spytała cichutko.

- Wiesz... wszyscy chcieli mnie dzisiaj zabić. Mowiąc wszyscy mam na myśli krąg satanistycznych komorników.

- Dlaczego miałabym Cię zabić? Nie zawiniłeś mi niczym.

Odetchnął z ulgą.
- Jedyna normalna.

Uśmiechneła sie delikatnie.

- A ty jesteś... aniołem...? - próbował się domyslić.

- Upadłym, to jest ciemności.

- Uh.
Usiadł na skrzynkach

- Co demon robi tutaj?

- Nie jestem już... w całości demonem... - mruknął i odwrócił wzrok.

- Nie..?

Byłam blisko fabryki.
Przez cały ten czas nie mogłam zapomnieć o śnie.
Gdzie jest mój brat? To pytanie rozchodziło się po całym moim umyśle.
Pokręciłam głową starając się zapomnieć. O wszystkim.

- Jestem synem Lucyfera. Tym "martwym" - powiedział cicho. - Anioły ciemności powinny o tym dobrze wiedzieć.

Zmarszczyła brwi..
- Prosze.. Nie nazywaj mnie aniołem ciemności, tylko upadłym.

Gdzie jest mój brat?
-NIE WIEM DO CHOLERY!
To go znajdź

- Solange, szukałam cię!

- Czemu? To jakaś różnica?

- Dla mnie duża.

-Diana, pomóż mi!-jęknęłam.-Ktoś mnie prześladuje.
Jedną ręką złapałam się za głowę, a drugą wyciągnęłam pistolet.
Możesz skrócić swoje męki. Oddaj mi swoją duszę

- To twój anioł mroku... lub demon.
Sprawa była poważna, tą dziewczynę prześladowała przeszłość. Była idealnym celem dla mroku.

- Dlaczego? - spytał dziewczyny. -  Myślałem, że to wszystko jedno i to samo.

- Anioł ciemności rodzi się nim, natomiast upadły zostaje nim czy tego chce czy nie.

Pokręciłam głową.
-Czego chcesz?-spytałam z zadziwiającym spokojem.
Chcę twojej duszy.
-Dlaczego cię nie widzę?
Ja jestem największym demonem, jaki może istnieć. Mam wielką władzę.

- To przez niego...
Coś sobie uświadomiła.
- Przez niego coraz trudniej jest mi cię wyczuć. Co mówi?

- A... uh... przepraszam - mruknął. Stulił uszy.

- Ja nie miałam wyboru, a Anioł Ciemności jest dla mnie odrzucającą nazwą. Dlatego wolę po prostu upadłą. - wyglądała na smutną.

Abdur Lucyfer. Ego sum ​​fortissimus; et non morieris in nulla. Ego sum Lucifer filius
-Ego sum ​​fortissimus; et non morieris in nulla. Ego sum Lucifer filius-powtórzyłam do Diany.
Czułam się jakby moja głowa miała zaraz pęknąć.

Uciekłam z ruin. To było niezwykle dziwne. Ale nagle zobaczyłam Solange.

- Lucyfer..... - szepnęła. To nie mogło się dziać on nigdy, a przynajmniej od dawna, nie opętywał.
- Nie ma żartów, musimy się skonsultować z... kimś... - Maria. Tylko ona może nam pomóc... no i jest też przepowiednia. NIE, to jeszcze nie czas...

Westchnął...
- Czyli... kiedyś byłaś aniołem światła...?

- To dawne czasy. - wyszeptała cichutko, patrzyła na niego, a w jej oczach tlił się strach. - Bardzo dawne, odległe czasy, które nie powrócą.

-Diana....To nie jest Lucyfer...

Podeszłam do Solange. Była przy niej jeszcze Diana. Widziałam że coś jest nie tak...
-Solange co się dzieje?- Nagle się wystraszyłam. W Solange coś siedziało tylko co?

- Wiem, ale ten mu podlega. Nie pojawił by się gdyby sprawa nie była ważna... Gdybyś ty nie była ważna... - To nie może być prawda... Solange...

Widział że się bała i wyraźnie to czuł... ale nie miał pojęcia dlaczego... Wstał i podszedł do niej. Odgarnął delikatnie włosy z jej twarzy.
- Dlaczego się boisz...?

Po jej policzku spłynęła samotna łza.. Milczała..

Oddaj mi swą duszę...Wejdę w ciebie
A później był już tylko mrok...
Straciłam przytomność...

-Cholera...- Solange upadła. Opętanie? Coś w jej środku chce duszy... ale po co?

- Mortuus est autem filius Lucifer lux propulsare ad inferos...
Z ciała Solange uszło troszkę ciemnego dymu.
- Dałam nam trochę czasu... niewiele muszę cię gdzieś zabrać... do kogoś... OBUDŹ SIĘ!!! - Jej zaklęcie dało im godzinę 2 kiedy ma się szczęście...

Nie wiedział dlaczego się tak zachowuje... coś go po prostu do tego ciągnęło.
- Nie płacz...
Dotknął bladą dłonią jej policzka, ściarając jej łzę.

Patrzyła mu w oczy.. Wtedy usłyszeli damskie głosy..

Otworzyłam oczy.
Zabij.Mojego.Brata
Zaśmiałam się. Nie tak normalnie, ale wręcz szaleńczo.
Omiotłam dzikim spojrzeniem przestrzeń, na której się znajdywaliśmy.
-Muszę zabić.

Wyczuwam obecność nie tylko czegoś co siedzi w Solange ale... Anielica? Co się dzieje? Słyszę... szepty?

- Sol, co jest? Musimy lecieć, ale musisz się sama zgodzić.... Proszę to ważne! - Nie masz pojęcia.... jak bardzo...

- Huh...? Zaczekaj tu...
Wyskoczyl przez dziurę na dach i rozejrzał się.

Otworzyła drzwi i wtedy.. Zobaczyła.. Trójkę dziewczyn.. Łot..?

Wyciągnęłam z kieszeni pistolet i ruszyłam przed siebie.

Czułam demona i Anioła? Hmmm....

Possederunt eam: Adduc eum ad me, quis mi ... Et festinavit.
Co?
- Solange, proszę wysłuchaj mnie nie mamy czasu!

Nikogo nie było na zewnątrz, więc musiały być w środku... wskoczył z powrotem. Zobaczył przez drzwi grupke dziewczyn.
- Huh?

Jej wyostrzone zmysły pomogły jej rozróżnić kto jest kim..
- Co się tutaj dzieje? - spytała głośno.

Zabij.
Wycelowałam pistolet w czarnego anioła i pociągnęłam za spust.

- Kim ty jesteś?- Zapytałam. Nagle głowa mnie rozbolała... Zabij? Solange nie....

- Solange! NIE! -Rozwinęła swoje białe wielkie skrzydła. - Przestań! Proszę cię!

Złapał za rękę Saphiry i w ostatniej chwili odciągnął ją na bok... kula drasnęła jej ramię.

Otworzyła oczy.. Nie zdążyła zareagować.. Poczuła ukłucie, gdy kula trafiła ją pod lewą piersią.. Sapnęła i objęła rękoma to miejsce kuląc się.

Za drugim razem kula trafiła anielice pod lewą piersią.
Tym razem wycelowałam w demona.

Co? Nie ona tego nie...  Cholera. Kula trafiła... Anielice. Więc to ona była celem?

Nie mogła jej zatrzymać ale czuła, że nie powinna jej na to pozwalać. Zastawiła jej drogę skrzydłem zanim pociągnęła za spust.
- Nie!

Przez jej ciało przeszedł wstrząs.. Koszulka zabarwiła się na czerwono, a po chwili na ziemie spłynęło bardzo dużo krwi.. Trafiła w aortę. Upadła na kolana czując niesamowity ból, a potem na twarz..

Złapał Saphire nim upadła.

-Pożałujesz wszystkiego, co zrobiłeś w życiu. Nigdy nie byłeś taki dobry jak Yahiro.
Tym razem odepchnęłam anielicę i jeszcze raz strzeliłam w demona.

//trololololololo xD//

Nie do cholery!!! Co jest Anielica została postrzelona!!! Głowa mnie koszmarnie napierdalała...

Jej oczy zabłysnęły blaskiem.
- Nie!!! - Rozłożyła skrzydła i odbiła kulę jednym z nich... Co się ze mną dzieje

// DZIĘKI DIANA //
Z jej ust wypłynęła krew.. Bolało.. Cholernie..

Ya... hi...ro...?
Nie wiedział czy usłyszał to imię czy tylko mu się zdawało... wpatrywał się w ranę dziewczyny ze strachem. Niczym innym się nie przejmował.

-Nigdy nie będziesz tak dobry jak twój brat. Jak Yahiro. On będziemiał moją duszę i twoją i jej!
Spuściłam głowę i zaśmiałam się cicho.

- Opętał ją twój brat! - Coś podpowiedziało jej te słowa... Ktoś tylko kto...

-Nie mogę!!!- Spadłam w wielką ciemną przestrzeń. Nagle stanęłam koło Solange. Nie mogłam nic zrobić, nie mogłam się ruszyć...

Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała bardzo szybko.. Z ust wypływało bardzo dużo krwi.

Mój... brat...?
Spuścił głowę... Wział Saphire na ręce i wskoczył przez dziurę na dach... zostawił ją tam.
- Mam nadzieje że tu nic ci nie będzie...
Wrócił do środka...

-Zginiesz tutaj. -wysyczałam znów do niego strzelając.

Złapała nabój.
- Będzie na potrzebny żywy!

Nie mogłam na to patrzeć. Dość. Wzięłam kosę, uwolniłam się. Popchnęłam Solange. Padł strzał...

Krwawiła.. I to mocno.. Wpatrywała się w niebo z przymkniętymi oczami.. Nie mogła krzyczeć.. A tak bardzo bolało..

- Ya... hi... ro... - wyszeptał cicho do siebie... wpatrywał się w ziemię.
Trzymał się za ramię i wbijał paznokcie głęboko w swoje ciało.
Yahiro... ty...

Podniosłam się z ziemi, popchnęłam Diane i anioła mroku, po czym rzuciłam się na demona.

- Proszę...- Nie wiedziała co miała zrobić.

-nie...- Szepnęłam. Muszę... wzięłam kosę. Rozdzieliłam Demona i Solange.
-Starczy!!!- Krzyknęłam.

- B..bo..l..i.. - wycharczała..

Złapał Solange za włosy, ignorując anielicę... rąbnął nią o ścianę, tak że zniszczyła ją i wypadła na zewnątrz.

//Ja jestem człowiekiem PEDALE xD ;-; //
Poczułam ostry ból głowy.
-Gnij w piekle-wychrypiałam i strzeliłam w jego pierś, po czym straciłam przytomność.
I tak jeszcze go zabijesz

- Solange!- Wyciągnęła miecz. Stanęła między nią i demonem. Przytrzymała ją. Nie zdążyła złapać naboju.

-Ale mi łeb...- Nagle się skapłam o co chodzi! Zobaczyłam leżącą Anielicę...
- Ten dzień się chyba nigdy nie skończy...
I podbiegłam do niej aby jej pomóc.

Zamknęła oczy.. Przez utratę krwi straciła przytomność.. A zaczęła ona spływać z dachu i kapać na ziemie..

Kula trafiła w jego pierś...  ale to nie miało dla niego znaczenia. Znikąd pojawiły się jego skrzydła i zakrzywione do tyłu rogi... rzucił się kolejny raz na Solange, a tym samym na anioła światła.

Leżałam nieruchomo na gruzach ściany. Przed oczami miałam ciemność, jednak później dostrzegłam postać.
-Jesteś aniołem?-wyszeptałam w nicość.
Wręcz przeciwnie...

Odskoczyła od Solange. Odepchnęła demona.

-Hej słyszysz mnie?- Była nieprzytomna... za mną były huki. Chyba w kieszeni miałam chusteczki... wytarłam jej rany chociaż troche...
-Chyba pójde zobaczyć co tam się dzieje...- Zeskoczyłam z dachu. Na wszelki wypadek wzięłam kosę. 
 

// Tak będę się do wszystkiego wpierniczać XD //

Otworzyła oczy.. Zostało mi jeszcze.. Trochę.. sił.. Podczołgała się do krawędzi.. Spojrzała na niego.. Muszę..go.. powstrzymać.. Po chwili cień objął jej ciało i "porwał" ze sobą.
W sekundę znalazła się przed nim ledwo stojąc na nogach.. Cień jej pomagał..

O mało co na nią nie wpadł... wyhamował...

-Wyleczysz mojego brata?-spytałam cicho.
Potrzebuję do tego twojej duszy
-Jeżeli ci ją oddam uratujesz go?

Podbiegłam do Solange. Wzięłam jej rękę. Musiałam zobaczyć wspomnienia. Dusza za brata? Chwila...
-Solange nie!!!- Zawołałam.
-Mogę coś dla ciebie zrobić!!!- Krzyknęłam.

Upadła na kolana.. Skończyły jej się siły.. A potem na bok..

Złapał, ją, upadając na kolana...
- Saphira...
Podniósł wzrok na Solange.
Yahiro...
Potrząsnłą głową.
Nie będe taki jak on... nigdy nie zniżę się do twojego poziomu.
Machnął skrzydłami i wzbił sie w powietrze z ranną anielicą na rękach..

z.t

z.t

-Ja Solange Wild oddaje ci swoją duszę demonie. W zamian za to wylecz mojego brata. Proszę...
Poczułam ostry ból w klatce piersiowej.

-NIE!!!!- Cholera! Ja już nic nie mogę zrobić. Łza ściekła mi po twarzy... Mogłam... jej brata. Nie mogłam połknąć śliny. Zakaszlałam krwią. cholera... Nie mogłam wytrzymać. Ja... po prostu zniknęłam...

Gwałtownie otworzyłam oczy. Usiadłam na ziemi i wyplułam krew.
-Gdzie ja jestem?

Powoli wstałam wszystko sobie przypominając.
-Cholera.
Weszłam do środka fabryki, gdzie spał Jess. Uderzyłam go w twarz, żeby się obudził.
Spojrzał na mnie zaskoczony.
-Oddałam swoją duszę demonowi.

Ash chodził obok mnie, Adrianna płakała, a Jess kręcił głową.
-To nie mogło się stać!-w końcu wrzasnął.
-Ale się stało-mruknęłam.
-Jak mogłaś być taka głupia?-warknął Ash.-Oddałaś duszę istocie, którą jeszcze wczoraj chciałaś zabić! Komu...?
-To starszy syn Lucyfera-westchnęłam.
-Czy on?
Pokręciłam głową.
-Nie, nie widziałam go w formie człowieka.
-Co teraz zrobimy?-jęknęła Adrianna.
Przez kilka minut wszyscy milczeli.
-To po prostu nie ma sensu-powiedziałam.-Pójdę już.
I wyszłam zanim ktokolwiek zdołał mnie zatrzymać.

Z.t

zt