- Solange! Jak możesz być tak głupia... - szepnęła tym razem do siebie.

zt

-Ostatni raz byłam tu ze swoim synem.
-Jak pani się nazywa?-grzecznie spytałam.
-Ja? Mów do mnie Anasta.
-Trochę dziwne imię.-uniosłam brwi.
-To jest zdrobnienie.

Głupi czar, lina znów przeniosła mnie za Sol. Anastasia...

-Przykro mi z powodu pani syna.
-Mi też. Ale jego ojciec także się nie spisał.
-Kłócili się?
-Tak. Dosyć często.

Westchnęłam. Ta kobieta mogła być  aniołem światła, aniołem mroku, demonem lub nawet czarownicą.
Mimo wszystko było mi jej szkoda.
-Nie rozumiem, gdzie w wychowaniu mojego syna popełniłam błąd.-westchnęła w końcu.
Posłałam jej uśmiech.
-To pewnie taki wiek. Szkoda, że ja nie mam takiej kochającej matki.
Posmutniałam.

-Nie martw się.-teraz to ona próbowała mnie pocieszyć.-Powinnaś poznać mojego młodszego syna.
Parsknęłam śmiechem.
-Na pewno jest bardzo miły, tak jak pani.

-Bardzo możliwe. To uroczy młodzieniec.
-Czy reszta rodziny wie, że pani szuka swojego syna?
-Oczywiście. Nie tylko wiedzą, ale także działają, by zaradzić coś w tym kierunku. Wyglądasz na zmęczoną.
-Pewnie tak.
-Może chcesz kropelki na sen?
-Pani naprawdę jest bardzo miła.

Wzruszyłam ramionami, po czym wzięłam od niej buteleczkę i wypiłam całą jej zawartość.
-Chyba powinnam wracać do domu.
-Odprowadzę cię.

z.t